¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨:::::::::::............:::¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨:::::......¨¨¨¨¨¨::::...

Περιφερομαι

Μ’αρέσουν οι βραδινές βόλτες παντός καιρού. Ν’ αναγνωρίζω τη μυρωδιά του βραδινού φαγητού απ τ’ ανοιχτά παράθυρα και ν’ ακούω τον κροτο των μαχαιροπίρουνων που παίρνουν θέση σιγά-σιγά στο τραπέζι, για να υποδεχτούν κάθε είδος πεινασμένου και μη και ν’ ακούσουν τις φαύλες ραψωδίες του, κάποιες απ’ αυτές μετρίου ενδιαφέροντος...

Στην άλλη άκρη του δρόμου κάποιος, σίγουρα πεινασμένος, ψάχνει λαθραία ένα κάδο βλοσυρού καταναλωτισμού, μπας και ξεγελάσει την πείνα του και του χαρίσει μια ακόμη παρασιτική νύχτα ζωής.

Είναι ωραιες οι βραδινές βόλτες. Το σκοτάδι πάντα σου επιβάλει να κοιτάζεις ψηλά, εκεί που από το φως των παραθύρων ξεπροβάλουν τεράστιες βιβλιοθήκες που φτάνουν ως τα ταβάνια. Δωμάτια γοητευτικά ημιφωτισμένα γεμάτα αίσθημα ηθικής τακτοποίησης και διαμορφωμένης αστικής καταξίωσης.

Ένας μεθυσμένος δεν χωράει στην άκρη του δρόμου, προσπαθεί ματαίως να στηρίξει την ανυπαρξία του. Τον ήπιε η νύχτα και τον πέταξε στον πάτο αυτού του κόσμου κι οι άλλοι, οι από πάνω, φτύνουν την μολυσμένη ηθική του, εξαγνίζοντας την υπεραξία της συνειδήσεώς τους.

Λίγο πιο κάτω ένα τραγούδι βραζιλιανικο κόβει την ανάσα του δρόμου κι ένα ζευγάρι χορεύει στην αυταπάτη της υποσχόμενης αιωνιότητας του. Σε άλλες εποχές θα στεκόμουν να καπνίσω ένα τσιγάρο για να δω το βάθος των βλεμμάτων τους... τώρα βιάζομαι να φτάσω κι η απόσταση είναι μονο ένα τσιγάρο δρόμος.

Ο Χάρτης του πουθενά

Ο Χάρτης του πουθενά (The map of nowhere) του Grayson Perry ειναι ένα πολύπλοκο έργο, κτισμένο μεσα από τις λεπτομέρειες του. Επηρεασμένος από την αναγεννησιακή χαρτογραφία και τις αλληγορικές αναπαραστάσεις της εποχής, χαρτογραφεί τον κόσμο του πουθενά με εξαιρετική αρχιτεκτονική δομή και σατιρικό κοινωνικό καταμερισμό. Δημιουργεί μια παρωδία του μοντέρνου κόσμου, κριτικάροντας τις σύγχρονες κοινωνικές φόρμες, όπως τη μετά-αποικιοκρατία, το κεφάλαιο, τη σεξουαλικότητα, τη θρησκεία.

Στο έργο του κατασκευάζει εκκλησίες της Microsoft, Tesco, Starbucks και βάζει το προσκέφαλό του στην κορφή του εγχειρήματός του σαν άλλος Ιησούς Χριστός. Κτίζει γειτονιές χορτοφάγων, τζάνκις, βιομηχανικού σεξισμού κ.τ.λ., με σαρκαστικά πολιτικοποιημένες τοπογραφίες.

Παραθέτω μια μικρή παράγραφο του Αντώνη Αντωνάκου από το κείμενο «Όταν μεγαλώσω θα γίνω διανοούμενος» στο http://dromos.wordpress.com/ καταλληλο της περιστασεως :
«[Ο κόσμος...] Απ’ τις μεταξοτυπίες του Άντυ Γουόρχολ μυήθηκε στην προσωπολατρία. Τα πολλαπλά πορτρέτα της Μαίρυλιν Μονρό, του Μάρλον Μπράντο, του Τρόυ Ντόναχιου, του Ιόλα και του Μεγαλέξανδρου χάραξαν στον θεολογικό λοβό του κοσμάκη τον καπιταλιστικό ρεαλισμό. Τέχνη και προιόν γίναν ένα. »