Δισκία Ποιήσεως
Είναι βαρύς ο ορισμός που θέλησες να καταπιείς.
Το στόμα σου πικραίνεται απο τους αναστεναγμούς
και της καρδιά σου ο άστατος ρυθμός με ποίηση τις φλεγμονές θε ν΄απαλύνει.
Σαν την κλωστή στο πέρασμα του βελονιού τα λόγια σου μαντάρεις,
για τα λεπτά μου τίποτα να με κατηγορείς
και μ΄ενοχές τις αποστάσεις μας μικραίνεις.
και μ΄ενοχές τις αποστάσεις μας μικραίνεις.
Κι αν λύγισα σε μαραμένους κήπους και μ’άνθη σαρκοφάγα μάτωσα,
εγώ με τριαντάφυλλα κοσμώ την άγνοιά σου.
Κι όσο τις έγνοιες σου υπό κατασκευή σ΄εικονοστάσια σώριασες,
θυμιάζοντας με ξεχασμένες πίκρες,
τόσο με τ΄ανυπόφορα συνήθισε, δισκία μισοφέγγαρα, να πέφτει η ποίησή σου.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire