Η βαρύτητα του ήχου

Από τον πάνω όροφο ακούγεται ο ήχος μιας κιθάρας και πιο σπάνια ενός πιάνου. Από την αμηχανία της αφής του, αντιλαμβάνομαι οτι έχει ακόμη δρόμο μπροστά του ο οργανοπαίκτης, αν και διόλου ενοχλητικός.

Οι τοίχοι ειναι χάρτινοι, οτι ήχος παράγεται έξω, τους διαπερνά εκκωφαντικά και σχεδόν απειλητικά, εισχωρεί μέσα τους.

Από το δρόμο έρχονται άλλοτε ασυλλάβιστες κραυγές κι άλλοτε ο ρυθμός των τακουνιών αγνοώντας τα στενά όρια του βολικού.

Ομιλίες, μουρμουρητά, ψίθυροι από τα διπλανά δωμάτια, όλα συντονίζονται στο καθημερινό κονσέρτο που ως ακροατής έχω να αφουγκραστώ.

Ο έρωτας δεν έχει ακουστεί ακόμη ή δεν εμπεριέχεται στην ενορχήστρωση, ποιός ξέρει;

Ώρες ατέλειωτες στον ρυθμό των παραγόμενων ήχων, χωρίς να τον ντύνω με οποιαδήποτε μελωδία. Απογυμνωμένο, άλλοτε σκληρό και καθαρό, σαν μια πόρτα που τρίζει ή το διαπεραστικό χτύπημα του σφυριού απο το απέναντι κτίριο, κι άλλοτε θαμπό και δυσανάγνωστο, όπως τις σκόρπιες λέξεις χαμένες στο νόημα των πραγμάτων.

Μερικές φορές ακούγεται η προσευχή του τρελού απο το δεύτερο πάτωμα. Αυτόν που δεν τον βλέπει κανείς και ξεραίνεται μέσα στα κρύα του ντουβάρια, αλλά η προσευχή επιμένει σα διαολεμένη βουή στα αραβικά.

Ο ήχος και η ώρα του. Στη βουβαμάρα της νύχτας οι ήχοι πετάγονται σαν αναθεματισμένα γοφάρια που σου τρυπούν το τύμπανο στο μισοσκόταδο. Η βαβούρα του πρωινού αφουγκράζεται τη μεσημεριανή, εκλεπτυσμένη, κουδουνιστή τακτοποίηση των μαχαιροπίρουνων. Το φαγητό κοχλάζει, χρειάζεται κι άλλο νερό, το λάδι τσιτσιρίζει, η βρύση τρέχει και το νερό το καταπίνει το σιφόνι στους σκουριασμένους σωλήνες του.

Ο ήχος και η μνήμη του. ...Οπως βουτηγμένη έλειωνε πάνω στις κατσαρόλες της η μάνα με μόνη σκοτούρα της τη θρέψη, έτσι απαλά έτριβε την έγνοια της σα ρίγανη για να τη νοστιμευσει. Και στο πρώτο ρούφηγμα του μεσημεριανού καφέ, ψελλίζοντας να πάνε κάτω τα φαρμάκια, αφήνοντας στον πάτο ένα αχ! πνιγμένο στην απεραντοσύνη της αβεβαιότητας, τον ζάλιζε γυρνώντας το καϊμάκι να δούμε τα μελλούμενα.

Η απουσία της φωνής γίνεται ωδή ανάμεσα στα κενά. Παίρνει μορφή μέσα απ την μνήμη αλλά μένει πάντα άυλη και άηχη.

Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι δίχως μουσική, έμαθα να αφουγκράζομαι καλά τους ήχους (και τους τοίχους), η μουσική ήρθε αργότερα σχεδόν συμπληρωματικά...