A serious man

Ραντεβού την Πέμπτη το απόγευμα. Έφτασα καθυστερημένα όπως πάντα. Το ρολόι μου είναι συντονισμένο μ’αυτο που είπε κάποτε ο Χατζηδάκης: «όποιος έρχεται στην ώρα του έχει κάτι να κρύψει». Ευτυχώς που ειναι τόσο βλάκας που με περίμενε στην πίσω πλευρά του κτιρίου, οπότε δε χρειάστηκε να δικαιολογηθώ παρά μόνο να κρύψω κάτι. Του είπα οτι έχει είδη ένα τέταρτο που τον περιμένω και με ύφος κάπως σοβαρό.

Μετά τις απαραίτητες χαιρετούρες και τα αναγκαστικά φιλιά, τριπλά κάθε φορά, κινήσαμε για το σινεμά αφού αποφασίστηκε απο κοινού και επί τόπου. Με το Jean-Jack είχαμε γνωριστεί στο σύλλογο φιλελλήνων. Φιλέλλην λοιπόν ο μπάρμπας. Ναι ήταν πραγματικά μπάρμπας αφού κατάφερε να συσσωρεύσει πάνω του 55 χρόνια, ίσως και παραπάνω, γιατί τόσα τα έβγαζα εγώ.

Στη διαδρομή προσπαθούσε να σταυρώσει κάνα δυο λέξεις που έμαθε στα μαθήματα ελληνικών. Ο Jean-Jack ήταν πολυπράγμων! Το βράδυ θα πήγαινε στη χορωδία όπου ήταν κι εκεί μέλος, κι ένιωθε πανέτοιμος να τραγουδήσει το Πέρα στους πέρα κάμπους. Ποιος οργανώνει το ρεπερτόριο της χορωδίας θα ήθελα πολύ να ξέρω, και ο Jean-Jack μου έδειχνε το χαρτί με τους στοίχους προσπαθώντας ν’ αρθρώσει το Θου και το Χου σαν να του 'ρθε ντουβρουτζάς.

Φτάνοντας στο σινεμά δεν πρόλαβα να δω ποιες ταινίες παιζόταν γιατί ο πολυπράγμων είχε διαλέξει αστραπιαία το A serious man, υπονοεί κάτι; Anyway είπα και δεν ασχολήθηκα με τις υπόλοιπές ταινίες. Είχαμε περίπου είκοσι λεπτά πριν αρχίσει και ο πολυπράγμων πρότεινε να πιούμε κάτι γρήγορα και καταλήξαμε σ’ ένα καφέ όπου ήρθα αντιμέτωπη με το γνωστό προβληματάκι μου... βρομούσε! Καθίσαμε, πήρα ένα τσάι κι αυτός κάτι που δεν θυμάμαι και πιάσαμε ψηλοκουβέντα με τον ιδιοκτήτη. Κάτι δεν κατάλαβα καλά, κάτι που δεν είχαμε πολύ χρόνο, τι να πω, αδιευκρίνιστο όπως πολλά σ’ αυτή την υπόθεση, σηκώνεται ο Jean-Jack όρθιος. «Φεύγουμε;» ρωτάω; «Πιες, πιες το τσάι σου», τραβάω μια ρουφηξιά και ρωτάω τι ώρα ειναι. «Kαι τέταρτο» απαντάει. «Α! πρέπει να φύγουμε» του λέω χωρίς να έχω αίσθηση ακριβώς τι ώρα αρχίζει η ταινία οπότε πάω να σηκωθώ, «Όχι, όχι, πιες το τσάι σου», πάνω απ το κεφάλι μου! «Μα δεν έχουμε χρόνο!» Και πέφτουν βροχή οι σκέψεις. Μα ειναι δυνατόν θα πιω το τσάι μου με σένα χάρε πάνω απ το κεφάλι μου; Κάτσε πουλάκι μου, ή κάτσε ή να φύγουμε, δεν μπορώ να σ έχω πάνω απ το κεφάλι μου, με πιάνει ζαλουρα. Τόση επιμονή να πιω το τσάι μου που μέχρι κι ο ιδιοκτήτης προσφέρθηκε να μου ρίξει λίγο νερό για να κρυώσει και να το πιω γρήγορα. Έλα μουνί στον τόπο σου! Θα με τρελάνουν; Πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή την αλλοκοτοσια! Θέλουν να με δηλητηριάσουν; Φεύγουμε μετά απο δική μου απόφαση να σταματήσω αυτή την παρωδία, να παρατήσω το τσάι μου και να κινήσουμε σιγά σιγά προς το σινεμά.

Βγάλαμε τα εισιτήριά μας, ευτυχώς πλήρωσε ο Jean-Jack γιατί και μάπα ταινία και ραντεβού με τον παππού και να πληρώσω κι απο πάνω δεν θα το άντεχα. Είχα μια υπόνοια οτι ήθελε να βρεθούμε έχοντάς βεβαίως πονηρό σκοπό στο μυαλό του αλλά βρήκε την πρόθεση της εξάσκησης ελληνικών οπότε είπα δεν πάει το παλιαμπελο; Ούτως ή άλλως κάθε μέρα σπιτι είμαι και θα σκάσω. Έχω άλλωστε ταλέντο στο να ανατρέπω την ερωτική ατμοσφαίρα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να βασανίζομαι.

Βρήκαμε θέσεις και η ταινία ξεκίνησε. Δεν μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα, με απογοήτευσαν οι Κοέν αυτή τη φορά. Αν και είχα αρχίσει να βαριέμαι, έκανα την εντελώς προσηλωμένη γιατί απο δίπλα μύριζα flirt! Αμφιβάλω αν ήξερε τι ακριβώς ταινία είχε διαλέξει κι αν είχε ένα μικρο παρελθόν με τους αδελφούς Κοέν. Μαύρα μεσάνυχτα ο πουροζουαν, είμαι σίγουρη οτι την διάλεξε λόγω του τίτλου. Και ξαφνικά άρχισαν τα νταβαντούρια, ήθελε να μου πιάσει το χέρι, έλεος! Εκτός των άλλων σ’ αυτή την ταινία βρήκε να μου πιάσει το χέρι; Δηλαδή στο Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους τι θα μου έπιανε; Μια ακόμη φορά έπεσα θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης σε σινεμά αλλά τότε γούσταρα, ήταν και 100 χρόνια νεότερος, δεν μύριζε παππουδηλα! Είχαμε πάει ραντεβουδάκι πριν ακόμη ξεκινήσει η σχέση υπόσχεση, να δούμε τον Εξορκιστή, ξέρω τρομακτικά ρομαντικό, όπου σε μια στιγμή που μ’ είχαν πιάσει τα γέλια απ την αλλοφροσύνη του εξ απο δω μου λέει: «αν θες να μου πιάσεις το χέρι δέκα ευρώ», κι απαντώ: «αν θέλω να σου πιάσω τον πούτσο πόσο πάει;» Ε! μετά απ’ αυτο ειναι δυνατών να μην μπορώ να συμμαζέψω τον παππού; «Σους!» του λέω και του σπρώχνω το χέρι, «στάσου να δούμε την ταινία». «Δεν μπορώ» μου λέει, «πάει μόνο του». «Μπορείς!» του λέω ενθαρρυντικά, «προσπάθησε και θα τα καταφέρεις!» Δεν ξαναπλωσε τα ξερά του, για καλό και για κακό βέβαια είδα όλη την υπόλοιπη ταινία με τα χέρια κάτω απ τις μασχάλες, μη τυχών κι έχουμε κι άλλα μιξοσαλιαρισματα.

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα μια ελάχιστη συναισθηματική εκδήλωση, αλλά ξελιγωμένο πόθο στον ύστατο βαθμό της σαχλαμάρας, στάθηκα ανίκανη να φανταστώ. Λίγο αποσβολωμένη γύρισα απ την άλλη και μίλησα με το θεό, αφού δεν υπήρχε άλλος λογικός άνθρωπος ν’ απευθυνθώ: «πλάκα με κάνεις» του λέω, «το έκανες για να γελάσουμε είμαι σίγουρη». Τόσο καιρό τον παρακαλάω να μου στείλει ένα γκομενάκι και μου ‘ρχεται ο δον Jean-Jack; «Δεν είμαστε καλά» του λέω, «να μην επαναληφθεί σε παρακαλώ», με τα χέρια καλά κρυμμένα κάτω απ τις μασχάλες.